Het is al weer veel te lang geleden dat ik een blog heb geschreven. Maar vandaag had ik een gesprek wat ik toch echt even wil delen. Ik sprak een leidinggevende voor een laatste coachingsgesprek en het was zo’n moment waarop ik me realiseer waarom ik dit zo graag doe. Er was iets veranderd in de blik van deze man, in de manier waarop hij praat, in zijn hele uitstraling. Er leek iets van hem afgevallen…
Ik leer hem kennen omdat hij graag minder verlegen en onzeker wil zijn. In trainingen en intervisie zie ik dat hij het liever over de andere deelnemers heeft dan over hem zelf. In coaching geeft hij aan dat hij iemand is ‘die het moeilijk vindt om de juiste woorden te vinden’. Ik denk dat het niets te maken heeft met ‘woorden vinden’, maar met onzekerheid en zelfvertrouwen. Ondertussen zie ik bij mede deelnemers kwartjes vallen en verandering, maar hij blijft steken. In zijn werkomgeving is er veel onrust, waarschijnlijk is er daar nu niet de veiligheid die nodig is voor hem. Het afgesproken traject is afgelopen, maar ik voel dat we er nog niet hebben uitgehaald wat er in zit.
Gelukkig krijgen we vanuit zijn werkgever de ruimte om een vervolg te doen. De rust op de werkvloer is wat teruggekeerd, dus ik verwacht dat een aantal coachingsgesprekken en driegesprekken met zijn (nieuwe) leidinggevende voldoende zijn.
We zitten in het tweede coachingsgesprek. We zijn op het punt gekomen dat ik enthousiast ben over de voortgang en dat hij bevestigt dat we inderdaad op de goede weg zijn. Als ik hem vraag wat dan ‘die goede weg’ is, gebruikt hij mijn woorden om zijn verhaal te vertellen. Oei! Mijn woorden… dat betekent dat hij bezig is met het goede antwoord te geven en niet vanuit zichzelf praat. Weer niet. Want dit punt bereiken we nu al voor de derde keer. Eerlijk gezegd, begint het me op enig moment te irriteren dat we nog steeds niet verder komen.
Ik geef het op en ik leg hem uit dat ik even niet weet hoe we verder moeten komen. Dat ik het gevoel heb dat hij antwoorden geeft waarvan hij denkt dat ik die wil horen. Dat we dat ook al vaker hebben besproken en dat ik daar mee op wil houden… Ik besluit hem niets meer te vragen, dan kan hij ook niet een gewenst antwoord geven. Ik sta op en ga bij de flip over staan en ik schrijf op ‘strategisch’, ‘tactisch’ en ‘operationeel’. De enige vraag die ik stel is ‘wat wil jij bereiken (op strategisch niveau)’, ‘wat moet je doen om dat te bereiken (operationeel) en ‘hoe kun je dat op regelmatige basis vormgeven (tactisch). Vervolgens heb ik alleen opgeschreven wat hij vertelde en gewacht wanneer hij even niets zei. De uitkomst was een groot vel met doelstellingen in zijn woorden geformuleerd. We zijn over een drempel heen. Ik ben weer enthousiast, we hebben een startpunt die vanuit hemzelf komt!
Daarna hebben we een drie-gesprek met zijn leidinggevende. Hetzelfde thema bespreken we ook hier; de neiging ‘ja’ te zeggen en de ander naar de mond te praten. We komen te praten over een situatie die zich even daarvoor heeft voorgedaan. Na wat wederzijdse ‘ik-dacht-dat-jij-dacht-dat-ik-dacht-dat-jij-dacht…’ uitgesproken te hebben, geeft hij aan dat hij zich ongemakkelijk voelt op het moment dat hij het even niet weet. Dat heeft iedereen natuurlijk, maar als je je hebt aangeleerd om ‘ja’ te zeggen op zo’n moment, dan creëer je voor jezelf een situatie die nog veel lastiger is. Op het moment dat hij zich dat realiseert valt er een last van zijn schouders. Er is een kwartje gevallen! Hij neemt zich voor dat hij zich in zo’n situatie kwetsbaar zal opstellen en de vragen gaat stellen die voor hem nodig zijn.
Fijn om op zo’n moment samen te kunnen werken met de leidinggevende van deze deelnemer. Ze weet de veiligheid en vertrouwen te creëren waarin hij zich kwetsbaar op durft te stellen wanneer hij iets niet weet….
Wat een mooie baan…