“Historisch goed WK Atletiek voor de Nederlandse ploeg”, kopte de NOS.
Ook ik heb vorige week genoten van al deze atleten en zat vol spanning tijdens de (halve) finale van Dafne Schippers.
Tijdens de halve finale 200 m. van de vrouwen zorgt Dione de Graaff dat we thuis op de bank blijven zitten om te wachten op de race van Dafne. De altijd goedlachse Churandy Martina staat er ook en geeft verslag als sporter; hoe een voorbereiding eruit ziet naar een WK toe, hoe je je voelt tijdens de race, wat hij ziet aan de vorige races van Dafne, et cetera.
Martina staat zelf niet op het WK in London en Dione vraagt hem in de uitzending nog even waarom dat ook al weer was. Martina vertelt (voor een kleine miljoen tv-kijkers) dat hij blessure heeft aan zijn hamstring. Alle ins en outs worden besproken. Hoe hij zijn artsen raadpleegde, hoe zijn fysiotherapeuten aan de slag met hem gingen voor herstel. Tot in detail noemt hij zijn spiergroep op waar hij last van heeft en wat de status is van deze zelfde spiergroep. Of te wel; een heleboel medische informatie die hij deelt met ons. Op de vraag van Dione had hij ook kunnen reageren met ik ben geblesseerd, maar (ook) Martina wil zijn verhaal doen.
Een mens wil vertellen
Het AP heeft regels opgesteld hoe om te gaan met de verwerking van bijzonder gegevens, zoals die over gezondheid. Prima om regels op te stellen zodat de arbeidsongeschikte medewerker wordt beschermd. Echter stelt het AP ook vast dat je als werkgever niet mag vragen naar de aard en oorzaak van de ziekte van jouw werknemers. In de praktijk merk ook ik dat medewerkers graag hun verhaal vertellen. Ook al geef ik ze aan dat alle medische informatie niet bij mij thuis hoort, dan nog willen medewerkers vertellen wat er met ze aan de hand is.
Lastige materie om hierin de grens te bewaken en ook een juiste balans te vinden.
Wat is nu vervelender dan een medewerker die het gevoel krijgt niet gehoord te worden of niet serieus te worden genomen! Door de strenge regels van AP gebeurt dit wel in de praktijk. Van werkgevers hoor ik vaak wanneer zij alleen vragen stellen om te beoordelen hoe het verder moet met de invulling van de werkzaamheden (dit mag wettelijk wel), dat hun werknemers beledigd zijn.
“Het gaat de werkgever alleen maar om het werk, daar vragen ze namelijk alleen maar over. Hoe het met ons is dat wordt niet gevraagd.”
Dat zijn reacties van medewerkers.
De uitzending met daarin Martina herinnerde mij weer aan deze grens. De grens tussen wat mag je wettelijk en wat is normaal met elkaar? Het maakt mij nieuwsgierig, hoe ga jij hier mee om?
Chanika
Heb je vragen na het lezen van dit blog of behoefte om te sparren?
Neem dan gerust contact met mij op via Chanika@vitamee.nl